Mostrando entradas con la etiqueta Meirol. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta Meirol. Mostrar todas las entradas

sábado, 6 de agosto de 2011

Meirol

A parroquia de Meirol está ubicada no sureste de Mondariz. Ten unha altitude media de 290 m. Ocupa unha superficie de 4,23 km². Os seus montes principais son Penalta, Picoto, Mouriz e Coto de Castro. Está bañada polo río Xabriña e os regatos Meirol, Regufe e Xuriño.

    A parroquia está constituida polos seguintes barrios
  • Campados.
  • Filgueiras.
  • Goleta.
  • Penalonga.

Limites

  • Norte: Lougares e Queimadelos.
  • Este: Concello de Covelo (Paraños).
  • Sur: Mouriscados.
  • Leste: Vilasobroso e Concello de Ponteareas (Cumiar)

Festas:

  • 3 Febreiro: san Brais .
  • 24 Agosto: san Bartolomé.

miércoles, 22 de agosto de 2007

Arte Relixioso de Meirol

Igrexa de Meirol
A igrexa de Meirol está adicada a san Andrés.
Trátase dunha igrexa de recente construcción. Presenta portada adintelada recercada por molduras acodadas. Sobre a portada unha hornacina e remate de pináculos laterais con espadaña central de doble vano.
Os muros laterais levan tres contrafortes. O ábside sobresae en altura cuberto a catro augas. A sacristía esta adherida ó lado sur do templo.

Cruceiro do Adro
Situado diante da igrexa, preto do muro que limita o adro. Ten vara octogonal fincada directamente no chan empedrado. O capitel é esferico con ecuador ben marcado a xeito de corda trenzada sobre o que se erixe unha cruz octogonal.

Cruceiro e peto de ánimas do Couto.
Situado nunha praza no barrio do Couto á esquerda da carretera local de Meirol a Mondariz.
O cruceiro e o peto constitúen unha unidade, comparten base. O cruceiro aséntase sobre un tronco de pirámide mediante unha vara estriada cilíndrica. O capitel é cadrado, forma un tronco de pirámide invertido labrado. Cruz rectangular con figura dun cristo.
O peto de ánimas está sobre a pesa, por diante do cruceiro. O tellado ten forma de arco con dous pináculos modernos ós lados. Susténtase en dúas columnas con estrías ó longo nos laterais do fornelo protexido cun cristal e unha reixa.
O retablo é de azulexos de cerámica con representación do arcanxo san Miguel coa espada na man dereita e a balanza na esquerda sobre un dragón que sobrevoa as lapas do inferno.
Descoñécese ano de construcción, ainda que figura un epígrafe de reconstrucción de 1967.

Restos de cruceiro
No cumio dun muro en Campados atópanse os restos dun cruceiro. O muro pecha o eido que na antigüedade pertenceu a un cura.
Posúe capitel e cruz, ainda que está a carón da cruz e non por baixo deste ó non estar montado sobre vara senón pousados sobre o muro. Hai tamén un reloxo de sol de pedra.
Cruz rectangular lisa con figuras a ambos lados. Cristo no anverso, de tres cravos, mirando á fronte, cos brazos paralelos ó chan. Ten as máns abertas, nó do pano ó lado dereito e pe derito por riba do esquerdo. No reverso virxe das angustias collendo o fillo.
O capitel e cadrangular, cos lados curvos e cabezas de anxo con ás en cada cara.

Cruz do adro
Atópase no interior do adro da igrexa parroquial, perto do muro, no interior do recinto do cemiterio.
Trátase dunha cruz latina monolítica, rectangular, lisa e sen figuras que carece de base e sae directamente do chan.
Está a ser empregada como soporte para unha billa de abastecemento de auga.

Peto do Outeiro
Peto de ánimas situado nunha encrucillada no barrio do Outeiro. Trátase dun peto de tipo pechado e pouca altura antigamente coroado por cruz desaparecida na actualidade. Tellado cha, coa pedra partida. Fornelo arqueado coroado por cruz en relevo. Dous pináculos laterais esculpidos tamén en relevo.
O retablo é de madeira, pintado en branco. En relevo figuras de Cristo sobre tres ánimas entre lapas.

Peto de Penalonga
Peto de ánimas situado no muro dunha casa datada no ano 1892, en Amil, Penalonga. Ocupa unha posición de tránsito. Carece de ornamentación. Ten unha pedra que sobresae lixeiramente na parte inferior facendo de mesa e reixa protectora.
Sen retablo.

Peto da Goleta
Peto de ánimas situado no lugar da Goleta, no barrio de Campados.
Fornelo de forma rectangular adornado con pináculos en relevo ós lados. Ten porta de ferro con reixa protectora e caixa das esmolas no interior. Carece de retablo.

Esmoleiro de santo Antón.
Situado á beira da estrada que discorre dende a igrexa de Meirol cara a Lougares, ocupa unha posición de tránsito.
Trátase dun peto pechado, coroado por unha cruz cadrada coas arestas rebaixadas e dous pináculos os lados, grandes e sinxelos. Amosa na parte dianteira unha placa de mármore con epígrafe do ano de restauración (1970).
Ten reixa protectora e caixón de esmolas metálico situado sobre a mesa, no interior do fornelo.
O fornelo é arqueado cur rebordeen forma de cordón que remata cunha cruz na parte superior.
No interior do fornelo hai unha figura de santo Antón.

Esmoleiro de san Xosé.
Situado na beira da estrada que discorre dende a igrexa de Meirol cara a Lougares, en posición de tránsito.
Trátase dun peto de tipo pechado, situado enriba dun valado de delimitación dunha propiedade agrícola. O tellado é cha coroado por unha cruz rectangular, de sección cadrada coas arestas rebaixadas.
O fornelo arqueado, protexido con porta metálica e como único adorno un reborde ancho de cor branca aredor do fornelo.
No interior do fornelo hai unha estaua de san Xosé.

jueves, 9 de agosto de 2007

San Brais de Sebaste.



Nado en Sebaste (actual Sivas), en Capadocia (Turquía) na segunda metade do século III. Era armenio, pertencente a unha familia acaudalada. De pais nobres, foi educado cristianamente. Consagrouse como bispo sendo moi novo.

Segundo a tradición, era coñecido polo seu don de curación milagrosa, que aplicaba tanto a persoas como animais. Salvou a vida dun meniño que afogaba cunha espiña de peixe que tiña na gorxa. Esta podería ser a orixe da tradición de bendecir as gorxas o día da súa festividade.

O cristianismo estaba baixo persecución en tempos de Diocleciano e os seus seguidores polo que o sabio, médico e bispo Brais viuse obrigado a refuxiarse nas montañas vivindo nunha cova. Ata esa cova achegábanse os animais feridos ou enfermos para que os curase. Un día viu que se achegaban cazadores do goberno que viñan capturar feras para o circo. Entón, Brais espantounas para non seren víctimas da cacería.



Os cazadores levárono preso en vinganza. A sua chegada a cidade foi aclamado por toda a xente pois, ainda os que non todos eran cristiáns sabían das súas bondades. Xulgaselle por blasfemo e ofreceselle oportunidade de salvarse da morte derramando incienso na pira destinada o culto dos deuses pagáns . Como se resiste, apaléano, colgano dun madeiro e rastrillan o seu corpo con garfios de ferro sen que desista da súa fe. Foi finalmente decapitado (ano 316).

O seu culto extendeuse por oriente e con posterioridade hacia occidente. Tivo gran importancia durante a Idade Media sobre todo en Italia. En Armenia chegou a existir unha orde militar de San Brais.



Era patrón dos cazadores e invocávano como protector do gando, ainda que trascendeu máis como protector frente ós males da gorxa.

Fontes:


http://www.ewtn.com/spanish/saints/Blas_Oscar.htm

http://www.abanto.es/festividades/sanblas/historia.html

http://www.parroquiasannicolas.com.ar/san_blas.htm

http://www.santopedia.com/santos/san-blas/

San Bartolomé



Foi un dos apóstoles de Xesús. O seu nome (en grego Βαρθολομαίος) procede do patronímico arameo bar-Tôlmay, "fillo de Tôlmay” ou "fillo de Ptolomeo". Mencionaselle nos evanxeos de Mateo 10:3, Marcos 3:18 e Lucas 6:14; en compañía de Felipe. No evanxeo de Xoán, onde non se menciona, identifícano con Nathanaël; tamén sempre relacionado con Felipe.

Fontes Bíblicas.

Según o evanxeo de Xoán, Nathanaël foi un dos discípulos a quen Xesús lle apareceu trala súa resurrección no Mar de Tiberíades (Xoán 21:2). Según os feitos dos apóstoles tamén foi testigo da ascensión de Xesús (Feitos 1:13).



Según tradición recollida por Eusebio de Cesarea, Bartolomé marchou predicar á India onde deixou unha copia do evanxeo de Mateo en arameo. A tradición armenia atribúelle tamén a predicaón do cristianismo nesa parte do Cáucaso acompañando a San Xudas Tadeo. Ambos son considerados santos patróns da iglesia Apostólica Armenia.

Martirio

O seu martirio e morte atribúeselle a Astiages, rey de Armenia e irman do rei Polimio a quen San Bartolomé convertira ó Cristianismo. Como os sacerdotes dos templos pagáns, que estaban a quedar sen adeptos protestaran ante Astiages da labor evanxelizadora de Bartolomé, Astiages mandouno chamar e ordenoulle que adorara ós seus ídolos. Como Bartolomé se negou, foi martirizado na presencia do rei ata renegar do seu deus ou morrer.

Iconografía



Represéntaselle sendo desollado no momento do seu martirio, por iso é patrón dos curtidores de pel. Tamén se lle representa obrando milagres coma a resurrección dos fillos do rei Polimio e liberando á filla deste, posuida por un demonio. No arte represéntaselle cun gran coitelo aludindo ó seu martirio segundo o que foi despelexado vivo.

Festividade

Conmemórase a festividade de San Bartolomé o 24 de agosto para italianos e españois, o 11 de xuño para gregos, coptos e sirios e o 8 de decembro para os armenios.

Patronazgo

San Bartolomé é patrón daqueles que traballan as peles, fabrican ou usan coiro, lubas, abrigos, cintos ou botas. Tamén das modistas por levaren pel sobre os seus brazos. Atribúenselle propiedades de sanación para convulsións, crises espasmódicas e enfermidades nerviosas en xeral.

Fontes.

http://www.ewtn.com/spanish/saints/Bartolom%C3%A9_8_24.htm

http://www.msagen.org/msalatina/bio-bartolome.htm

http://multimedios.org/docs/d001351/