Situacion
O castelo de Sobroso atópase sobre un asentamento castrexo, no monte da Picaraña, ó sur do río Tea. O propietario do castelo é o concello de Ponteareas ainda que se sitúe dentro do termo municipal de Mondariz.
Para achegarse ata él hai que facelo pola estrada nacional 120 que leva dende Ponteareas á Cañiza. Non se atópa ben sinalizado pero é visible dende a N-120 ó seu paso pola poboación de Vilasobroso.
Historia
O castelo é de fináis do século XV, ainda que a súa orixe remóntase ó século IX, cando Bermudo II se refuxiou nel durante a batalla de Portela de Arenaria (actual Vilasobroso) disputada entre os seus partidarios e as tropas de Ramiro II, rei de León. En tempos de Alfonso V foi conquistado e saqueado por Almanzor. No ano 1095 os condes de Galicia, dona Urraca en don Raimundo de Borgoña concederonlle o señorío de sobroso ó bispo de Tui, Aderico. Mesmo dona Urraca foi recluida neste castelo polo nobres galegos despois do seu segundo matrimonio con Alfonso I de Aragón e deu fuxido por un pasadizo que conduce ata o río Tea. Á morte da raiña, os nobres galegos proclamaron rei de Galica en Sobroso ó seu fillo Alfonso, quen máis tarde (1135) sería coroado coma emperador Alfonso VII.
Celebrouse aquí a boda do rei de Portugal, don Dinís o trovador, con dona Isabel, filla de Pedro III de Aragón. En 1396, don Xoán I de Castela concedeulle a xurisdicción a don Pedro Ruiz Sarmiento, señor de Rivadavia, pasando a ser o castelo cabeza e señorío do condado de Salvaterra co rango de marquesado. Foi nesa época cando se converteu en fortaleza.
En 1467 a fortaleza fori destruida poos irmadiños e reconstruida por Diego García Sarmiento na sua configuración actual. A casusa da rivalidade dos Sarmiento cos Sotomaior, sufriu o asedio ded Pedro Álvarez de Soutomaior, conde de Camiña que dende a Picaraña sitiou a fortaleza con 5000 soldados de infantería en 1000 a cabalo. Finalmente tívose que retirar sen obtela fortaleza.
En 1613, o rei Felipe III nomeou conde de Salvatierra a Diego Sarmiento de Soutomaior, señor de Sobroso en Mendoza. E por último, en 1625, Felipe IV otorgoulles ós Sarmiento o título de Marqueses de Villasoboroso. Ata o século XVIII foi cabeza dunha ampla xurisdicción, perdendo o seu papel defensivo e caendo no abandono con posterioridade.
Foi adquirido en 1923 por Alejo Carrera quen se ocupou de restauralo. En 1981, mercouno o concello de Ponteareas para adicalo a museo etnográfico e parque natural.
Descripción
Castelo de construcción robusta e austera formado por dous corpos simétricos separados por un pasillo e unha torre de homenaxe. O pasillo carece de cuberta. O conxunto está circunscrito por unha muralla almenada con garitas circulares de defensa.
O muro exterior presenta unha forma curva polo norte, que segue o primitivo trazado do século XII namentras ten forma poligonal nas demáis zonas correspondentes á reconstrucción do século XV.
A torre de homenaxe ten planta rectangular e álzase no leste, onde as pendientes que protexen o castelo son menores. Os muros son de 1.5 metros de grosor e están coroados por almentas e garitas cilíndricas nas esquinas.
Na actualidade acolle o Centro de Recuperación da Cultura Popular do
Concello de Ponteareas.
Visitas
Está aberto de martes a domingo, de 10 a 13 horas e de 16 a 19. Teléfono de información 986 65 43 05.
Fonte:
castillosnet.org
